ආදරය පිරි සිඟිති පැතුම් ...

" අනේ බුදු සාදු ... අපේ කිටී පැටියව ඉක්මනටම සනීප කරලා දෙන්න ... එයාගේ උගුරේ කට්ටක් හිරවෙලා ... "

ඒ පුංචි පොඩිත්තො දෙන්නෙක්ගේ අහිංසක ඉල්ලීමක් වගේම ප්‍රාර්ථනාවක්.

හැමදාම වෙගේම එදත් පාසල් ගිහින් ගෙදර ආපු ගමන් මේ පොඩිත්තො කිටී පැටියව හොයාගෙන ගියේ එයාට බත් කන්න දෙන්න.

" කිටී ... කෝ ඔයා.. ඉක්මනට එන්න බයි කන්න ... "

මේ සද්දෙට උදේ ඉදන් ගෙදරට වෙලා හරි පාළුවෙන් ඉන්න කිටී පැටියා ඔක්කෝම පෙරලගෙන හරි සන්තෝසෙන් දුවගෙන  ආවා.

පොඩිත්තොත් එක්ක සෙල්ලම් කරන්න තියෙන ආසාවට හැමදාම වගේ ඉක්මනටම බත් පිඟාන හිස් කරන්න පටන්ගත්තත් එකපාරටම කෑම නවත්තලා අමාරුවෙන් කෑ ගහ හග කිටී පැටියා බිම පෙරලෙන්න පටන්ගත්තා..

" නංගි,, කිටීට කට්ටක් හිරවෙලා .. " අක්කා දුකෙන් කියද්දී නංගිගේ ඇස් දෙකෙන් කඳුළු බේරෙමින් තිබුනා ..

" නංගි බය වෙන්න එපා .. අපි ඉක්මනට වතුර ටිකක් දෙමු.. එතකොට හරියයි.. "

පුංචි හිතට ආපු එක එක අදහස් හරියයිද කියලා අත්හදා බලන ගමන් අක්කා නංගිව අස්වැසුවා.

ඒත් ඒ එක දේකින් වත් කිටී පැටියට සහනයක් ලැබුනේ නෑ. ඌ එහෙට මෙහෙට පෙරලි පෙරලි කෑ ගහ ගහ කට්ට ගිල ගන්න උත්සාහ කලා.

මේ දේ බලාගෙන ඉන්න බැරිම තැන අර පුංචි නංගියා හනි හනිකට ගෙට දුවලා හදුන්කූරු ටිකකුයි, ගිනි පෙට්ටියකුයි, මල් වට්ටියකුයි අරගෙන ආවා.

" අක්කා මේ හදුන්කූරු ටික පත්තුකරලා ගහන්න. මම ඉක්මනටම මල් ටිකක් කඩාගෙන එන්නම්.. අපි බුදු සාදුට කියමු අපේ කිටීව ඉක්මනටම සනීපකරලා දෙන්න කියලා .. "

හුරතල් හඬින් කියලා මල් කඩාගෙන  ඇවිත් පූසාට ඉක්මනටම හොඳවෙන්න කියලා දෙන්නත් එක්කම දහම් පාසලේදි ඉගෙන ගත්ත ගාථා ටිකත් කිය කිය බුදු සාදුගෙන් අහිංසක ඉල්ලීමක් එක්ක ප්‍රාර්ථනාවක් කලා..

මල් සුවඳයි හදුන්කූරු සුවඳයි එක්ක පොඩිත්තන්ගේ මේ වැඩේ  දිහා, දැඟලිල්ල නවත්තලා ආදරය පිරුනු ඇස් වලින් කිටී බලාගෙන හිටියා.. 

 

කොහොමින් කොහොමහරි මෙහෙම ටික වෙලාවකින් අහිංසක ප්‍රාර්ථනා ඉ‍ටු කරමින්  කිටී පැටියට හොඳවුනා .. 

ඒ වෙලාවේ පොඩිත්තන්ගේ ඇස් සතු‍ටු කඳුලෙන් පිරෙද්දි .. කිටී පැටියා පුළුන් කොට්ට අත් බිම තියලා සුපුරුදු දඟකාරකම් කරන්න පටන් ගත්තා ..

මේක තුශානිට අත්විඳින්නට ලැබුණු හරිම සංවේදී අත්දැකීමක්. 

තමන් එක්ක ඉන්න හුරතලුන් වෙනුවෙන් පවා සිඟිති හිත් වල ඇතිවෙනේ කොච්චර ආදරනීය ලෙන්ගතු කමක්ද ? පුංචි හිත් වල ඇතිවෙන මෙවැනි ප්‍රාර්ථනා වැඩිහිටියන්ට කොතෙක් දෑ කියා දෙනවද ? සැබවින්ම අපට හිතන්නට යමක් ඉතිරි කරනවා නොවේද ?

කිරි සුවඳින් පිරිච්ච, හුරතල් හිනා හඬ ‍රැව් දෙන, කුරුළු පැටවුන් තරමටම නිදහස්, ආදරය කරුණාව දෝතින් ‍රැගෙන එන සිඟිති හිත්, වචන වලින් කිව නොහැකි බොහෝ දෑ වැඩිහිටියන්ට කියල දෙනවද කියලා  තුශානිට හිතුනා...

ප.ලි. - කතාව අහගෙන හිටිය කෙනෙක්ගේ හීතේ ඇදුනු රූපයක් තමයි පෙන්නලා තියෙන්නේ.. ඉතින් ඒකට ස්තූති කරන්නත් තුශානි අමතක කරන්නේ නෑ..  

හෙට මම නැතිවෙයි. කට්ටියට කියන්න...

"බලන්නකො අනේ .. හෙට මම නැතිවෙයි. කට්ටියට කියන්න කියලා කවුද මැසේජ් එකක් එවලා"

නදීගෙ මිතුරියක් එයාගේ දුරකථනයට ආපු කෙටි පණිවිඩයක් නදීට පෙන්නන ගමන් කිව්වා.

" දන්නේ නැති නබ්බර් එකක්ද ? " දුරකථනය අතට ගන්න ගමන් නදී අහුවා.

"ඔව්.. මම සේව් කරගෙන තියෙන නම්බර් එකක් නම් නෙවෙයි"

හදිස්සියෙම ලැබුනු නාදුනන කෙටි පණිවිඩය ගැන කලබල වෙච්ච නදීගේ යාළුවා, ඔ‍ෆිස් එකේ දහසකුත් වැඩ අස්සේ නදීව හොයාගෙන ආවා.

" ගනන් ගන්න එපා වෙන කෙනෙක්ට යවපු එකක් වැරදිලා ඇවිත් වෙන්න ඇති. " යාළුවව අස්වසමින් නදී කිව්වත් යාළුවනම් ඒ වෙනකොටත් කෙටි පණිවිඩය ගැන බර කල්පනාවක හිටියේ.

කොහොමින් කොහොමහරි රාජකාරි ගොඩකට යටවෙලා හිටිය මේ දෙන්නට ටික වෙලාවකින් කෙටි පණිවිඩය ගැන හොය හොය ඉන්න එක අමතක වෙලා ගියා.

එදා දවසත් සුපුරුදු විදියටම ගෙවිලා ගිහින් ඊලග දවස උදා වුනා.

" අද නිපුණි ශෝට් ලීව්ද ?මීටින් එකකුත් ශෙඩුල් කරලා තියෙනවා 9.00 ට.  "

නදීගේ තවත් යාළුවෙක් නිපුණි ගැන නදීගෙන් අහද්දි  තමයි නදීට නිපුණි තාමත් ඔ‍ෆිස් ඇවිත් නෑ කියලා දැන ගන්න ලැබුනේ.

හවසට ඔ‍ෆිස් ඉවරවෙලා නදීයි නිපුණියි බස් එකේ ගියත්, නිපුණි උදේ ආවේ නදී එක්ක බස් එකේ නෙවෙයි. ඒ නිසා දවල් කෑම වෙලාවෙයි, හවස බස් එකේදියි හැර නදීට නිපුණිව හම්බවුනේ, නදීගේ සීට් එක ගාවට නිපුණි අවොත් හරි, නදී නිපුණිගේ  සීට් එක ගාවට ගියොත් හරි විතරයි. 

නදී ඉක්මනින්ම නිපුණිට දුරකතන ඇමතුමක් ගත්තත් නිපුණිගේ ෆෝන් එක වැඩ කලේ නෑ.

" කරදරයක් වත්ද දන්නේ නෑ. " නදීට එකපාරටම ඊයේ ආපු කෙටි පණිවිඩයත් මතක් වුනා.

ලොකු දෙයක් නෙවෙයි නම් කවදාවත් මීටින් එකක තියෙන දවසක නෑවිත් ඉන්නේ නෑ. හිතට එන එක එක දේවල ගැන හිත හිත නදී කොරිඩෝව දිගේ පිලිගැනීමේ නිළධාරී කවුන්ටය අසලට එනකොට හතිදාගෙන කලබලෙන ඔ‍ෆිස් එකේ ගේට්‍ටුවෙන් ඇතුළු වෙන නිපුණිව දැක්කා.

" බලන්නකෝ අනේ අද අපේ ඔ‍ෆිස් ස්ටාෆ් වෑන් එක නෑනේ. ඒ මනුස්සයා ගමේ ගිහින් , හෙට මම නෑ කට්ටියට කියන්න කියලා වෑන් එකේ යන හැමෝටම මැසේජ් දාලා තියෙන්නේ එයා..

උදේ වෑන් එක පරක්කු නිසා මම බස් එකේ එනකොට අපේ වෑන් එකේ එන තව එක්කෙනෙක් හම්බවෙලා කිව්වේ..  ගමේ ගියහම සිග්නල් නැතිවෙන නිසා ඊයේ යන්න කලින් තමයි කට්ටියට මැසේජ් කරලා තියෙන්නේ.අනිත් හේතුව, කෝල් කරල කිව්වොත් වෑන් එක නැති එකට කට්ටියගෙන එක එක දෝෂාරෝපන නේ. ඒ නිසා ෂේප් එකේ මැසේජ් එකක එවලලු.

 වෑන් එක පාරක්කු නිසා එහෙට මෙහෙට කෝල් අරගෙන මගේ ෆෝන් එකෙත් බැටරි ලෝ වෙලා. මටමයි අනේ ඔක්කොම වෙන්නේ, කිය කිය වෑන් කාරයට හොඳටෝම දෙහි කප .. අයියෝ අද 9.00 ට මීටිනුත් එක්ක  කියලා ආපු වේගෙට වඩා වැවැඩි වේගෙකින් නිපුණි ඔ‍ෆිස් එකට ඇතුළුවුනා.

හොඳ වෙලාවට නිපුණිට 9.00 ට කලින් එන්න පුලුවන් වුනා. එහෙම නැතුව මීටිමට එන්න බැරුව නිපුණිට පරක්කු වුනා නම්. " හෙට හවසට මම නැතිවෙයි එකට රිප්ලයි එකක් විදිහට , මෙහෙම ගියොත් මාසේ අන්තිමට වෑන් එකට සල්ලි හම්බෙන්නෙත් නැතිවෙයි කියලා අනිවාර්යයෙන්ම නිපුණි රිප්ලයි කරයි කියලා හිත හිත හිනා වෙලා ඇස් දෙකේ කඳුළු පුරෝගෙන හිටිය නදීත් ආපහු සීට් එකට ගියා.

සිපිරි ගෙවල් - 2 කොටස

ගෙවුනු සතිය හුඟක් කාර්යබහුල සතියක්. ඉඳහිට බ්ලොග් එක පැත්තේ අවිත් ගියත් පෝස්ට් එකක් ලියන්න තරම් ඉඩකඩක් හොයාගන්න තුශානිට අවස්ථාවක් ලැබුනෙම නෑ.

කලින් ලියපු පෝස්ට් එකෙන් චාල්ස් දයානන්ද මහත්තයගේ  "සිපිරි ගෙයක වසර හයක් " පොත ගැන දුන්න හෝඩුවාවත් එක්ක තුශානි දීපු පොරොන්දුව ඉක්මනටම ඉෂ්ට කරන්න ඕනේ හින්දම කොහොමහරි වෙලාවක් හොයාගෙන පොත ගැන පුංචි විස්තරයක් ලියන්න ඕනේ කියලා හිතුවා

මේ තියෙන්නේ පොතේ පිටකවරේ ඡායාරූපයක් ...

සය වසරක කාලයක් හිර ගෙදර විඳි අත්දැකීම් පාදක කරගෙනයි චාල්ස් දයානන්ද මහත්තය මේ පොත ලියලා තියෙන්නේ. සිර ගතවෙලා හිටපු කාලේ සිදුවෙච්ච සිදුවීම කඩදාසිවල සටහන් කරගැනීම වගේම විශේෂ සිදුවීම් චිත්‍රයට නැගීමේ පුරුද්දත් නිසා පසු කාලීනව ඒ තොරතුරු මේ විදිහට පොතක් වශයෙක් එලිදක්වන්න හේතුපාදක වෙලා තියෙනවා. 

හැම කෙනෙක්ටම පොත හොයාගෙන කියවන්න අවස්ථාව නැති නිසා, පොතේ තිබුන ටිකක් සුවිශේෂි සිදුවීම් කීපයක් ගැන කෙටියෙන් හරි සටහනක් තියනවා. හැබැයි ඒ, පොත කියවපු පාඨකයෙක් විදියට මගේ හිත‍රැදි අවස්ථා. 

හිර ගෙදර පාටි 
උසාවියෙන් වරද කරුවන් ලෙස තීන්දු කරපු අය බරපතල වැඩ සහිත, දීර්ඝ කාලීන, කෙටි කාලීන සිර දඬුවම් නියමවු අය විදිහට වර්ග කෙරෙනවලු. මරණ දඬුවම නියම වෙච්චි අය ( කණ්ඩෙම් කාරයන් ) හැර අනික් අය හැමෝම උදේ 8.00 ඉදන් හවස 4.00 වෙනකන් වැඩ පාටි වල වැඩ කරන්න ඕනෙලු. වඩුපාටිය, ටින්කර්පාටිය, දරපාටිය, කුස්සිපාටිය, ටේලර්පාටිය විදිහට ඒව පාටි විදියට වෙන්වෙලා තිබිලා තියෙනවා. පාටි වල වැඩ ගැනත්, හිරගෙදර සමාජ පසුබිම ගැනත් හුඟක් අපි නොදන්න දේවල් සවිස්තරව සඳහන් වෙනවා.

උම්බලකඩ සෑදීම හා පොල් කිරි ලබා ගැනීම 
හිරගෙදරදි කන්න හම්බවෙන කෑම වේල ගැන බොහොම අපූරු විස්තරයක් පොතේ තියෙනවා. තමන්ට කෑමට ලැබෙන කෑම වේලට අමතරව හිර කුටිවල හදපු විශේෂ කෑම ගැනත් පොතේ සඳහන් වෙනවා.උදේට හම්බවෙන පොල් සම්බෝල එකතුකරගෙන මිරිකලා තමයි ඒවට ඕනකරන පොල් කිරි හොයාගෙන තියෙන්නේ. දවල්ට හම්බවෙන මාලු කෑලි කුඩා කැබලි වලට කුඩු කරලා කෝප්පෙක දාලා හිර කාමරේ බල්බ් එක යට දවස් කීපයක් තියලා තමයි කෑම රසවත් කරගන්න උම්බලකඩ හදාගෙන තියෙන්නේ.

කොරතිකාරයෝ 
සමහර සිරකරුවන් තමන්ගේ දක්ෂතා එක්ක විවිධ නිර්මාණවල නියලිලා තියෙනවා. එහෙම හදපු කලා කෘති වලට කියලා තියෙන්නේ " කොරති " කියලා. ඒවා මුලාදෑනීන්ට විකුණලා කට්ටිය සල්ලි හොයපු හැටිත් පොතේ අපූරුවට විස්තර වෙනවා.

පච්ච

හිර කරුවන්ගේ තිබිච්ච පච්ච ගැන කතා නම් හරිම රසවත්.. 

ම්... ඒ අතරින් එකක් මේ;

එක් පුද්ගලයකුගේ අතේ පච්චයක් ඉවත්කිරීමට ගත්තු කැලලක් ඉතිරි වෙලා තිබිලා තියෙනවා. පැල්ලමට යටින් " සෝමා" කියලත් ලියලා තිබිලා තියෙනවා. ඒ ගැන ඒ පුද්ගලයගෙන් අහුවහම කියලා තියෙන්නේ " පද්මා තරහවූ පසු සෝමා සමග යාලු වු බවත් පත්මා කියන නම සූරා දමා සෝමා කියා කොටා ගත් බවත් සෝමාද තරහවුවහොත් අයෙත් ගෑණුන්ගේ නම් කොටා නොගන්න බවත්ලු.. 

හොඳ හිත, ගැහුවොත් ගහනවා, එකහිත, බුදු සසුන බැබලේවා , වගේ පච්ච කොටාගෙන හිටිය අය ගැනත් පොතේ රසවත්ව විස්තර වෙනවා.

එල්ලුම්ගහ  
එල්ලුම් ගහ ගැනත්, පස් දෙනෙකු එල්ලා මරපු ආකාරය ගැනත් පොතේ සඳහන් වෙනවා. ඒ අයගෙන් පෝරකය වෙත දෙපයි ගොස් ඇත්තේ එක් අයෙක් පමණයි. ඔහුත් සිහිවිකලෙන් හිටපු එක්කෙනෙක්. ඒ අවස්ථාවන් කොච්චර සංවේදීද යන්න චාල්ස් දයානන්ද ශූරීන් ඒ අවස්ථා වචනයට පෙරලා තිබූ අකාරයෙන්ම හැඟුනා කිව්වොත් හරියටම හරි .

එල්ලුම් ගහට නියමවූ අය අතරින් මරු සිරා ගැන කතාවත්, හතර පාරක් මරණ දඬුවමෙන් බේරිච්ච සුමතිපාල ගැන කතාවත් මගේ හිතට තදින්ම දැනුනා.

හුඟදෙනෙක් පොතගැන ලියන්න කියලා කරපු ඉල්ලීම නිසා මෙහෙම කෙටියෙන් සඳහනක් කලත් මේක කොහොමටවත්ම ප්‍රමාණවත් නෑ කියන එකයි මගේ හැඟීම. 

ඒ නිසා පොත හොයාගෙන කියවලාම බලන්න කියාලා ඔන්න තුශානි පෝස්ට එක අවසන් කරන ගමනුත් අපහු මතක් කරනවා.

සිපිරි ගෙවල්...

හුඟක් කාලෙකට පස්සේ නිවාඩු දවසක, දවස පුරාම ගෙදර හිටියා. ඔන්න දවස පුරාම ගෙදර හිටිය නිසා සිපිරි ගෙවල් මතක් වුනා කියල හිතන්න නම් ඔට්‍ටු නෑ හරිද ...

සිපිරි ගෙවල් කිව්වට සිපිරි ගෙයක් කියන්නේ මොකකටද කියලා අපේ සමහර යාළුවො නම් දන්නේ නැතුව ඇති. මොකද මේ වචනේ මීට කලින් මමත් දැනගෙන හිටියේ නෑ.

සිපිරි ගෙවල් කියලා කියන්නේ හිර ගෙවල් කියන එක.  ම්.... ගෙදරක් කිව්වට ගෙදරකින් අපි බලාපොරොත්තුවෙන සතුට, සැනසුම, නිදහස මෙහේ නෑ. ජීවිතයේ එක් මොහොතකදි සිදුවෙච්චි යම් සිදුවීමක් නිසා ඒකට වැරදිකාරයෙක් විදිහට නියමවීමෙන් දඬුවමක් විදිහට තමයි මිනිස්සු සිපිරි ගෙවල් වලට එන්නේ.

ඉතින් හදිස්සියෙම සිපිරි ගෙවල් මතක් වුනේ පහුගිය දවසක මගේ මිතුරෙකුගෙන්, චාල්ස් දයානන්ද මහත්තයගේ " සිපිරි ගෙයක වසර හයක් " කියන පොත මට ලැබුනා. පොත ලැබිලා දින කීපයක් වුනත් රාජකාරි කටයුතු නිසාත් , අධ්‍යාපන කටයුතු නිසාත් පොත කියවන්න වෙලාවක් වෙන් කරගන්න පුලුවන් වුනේ අද දවසේ.  

සිපිරි ගෙයක සත්‍ය ජීවන අද්දැකීම් ලබමින් දයානන්ද මහත්තය ලියපු මේ පොත ජීවිතය ගැන අපි නොදන්න, නොහිතන ගැඹුරු පැත්තක් ගැන කියලා දෙනව කියලා පොත ටිකක් කියවගෙන යනකොට මට හිතුනා.

පුංචි කාලේදි දවසක් අපි බහිරව කන්දට ගියවෙලාවක, බහිරව කන්දෙ ඉදන් මහනුවර නගරය දිහා බලනකොට දැක්ක ටිකක අමුතු ගොඩනැගිල්ලක් ගැන මම තාත්තගෙන් අහුව මට මතකයි. එදා තාත්තා ඒ ගොඩනැගිල්ල පෙන්නලා මට කිව්වේ. " ඒ තමයි පුතේ බෝගම්බර බන්ධනාගාරය " කියලා. ඒ ප්‍රශ්නෙ මම විතරක් නෙවේ, බහිරව කන්දට යන ඕනම කෙනෙකුට අහන්න හිතෙන ප්‍රශ්න කියලයි මට හිතෙන්නේ. ඒ තරමට බෝගම්බර බන්ධනාගාරය කැපී පේනවා

පාසල් යන කාලේ උදේ හවස වැලිකඩ බන්ධනාගාරය පහුකරගෙන යද්දිත් බන්ධනාගාර ජීවිත මොන වගේද කියලා ටිකක් හොයලා බලන්න හිතුනත් ඒකට අවස්ථාවක් ලැබුනේ නෑ. බන්ධනාගාර භූමියට යම් වෙනසක් දෙන්න එහි බිත්තිවල චිත්‍ර අඳිමින්, මල් පැල හිටවමින් ‍රැඳවියන් වැඩකරන ආකාරය සමහරක් දවස් වලට මම ටිකක් ඕනෑ කමින් බැලුවා. පිටත ඔවුන් මවන චමත්කාරය ඇතුලතත්, ඔවුන්ගේ ජීවිත වලත් නැතිබව ඔවුන්ගේ මුහුණු සාක්කි දරන බව නම් බැලු බැල්මටම පෙනුනා.

ඒ නිසාම මම හුඟක් ආසාවෙන් තමයි මේ පොත කියවන්න පටන් ගත්තේ. සිපිරි ගෙවල් වල ජීවිත ගැන පොතේ තියන දේවල් හරිම පුදුම සහගතයි.ඒ නිසා පොත ගැන පුංචි හෝඩුවාවක් මගේ බ්ලොග් යාළුවන්ටත් දෙන්න ඕනේ කියලා හිතලා තමයි මේ සටහන බ්ලොග් පි‍ටු අතරට එක්කලේ.

හැකියාවක් තියනව නම් පොත හොයාගෙන කියවන්න.

ම්... පි‍ටු තියෙන්නේ 154 යි.

" හාපෝ....  ලොකු පොත් කියවන්න බෑ කියලා වැඩේ අතහැරලා දාන්න නම් බෑ හරිද ... එච්චරම ලොකු පි‍ටු ගානකුත් නෙවේයිනේ.  

ලස්සන චිත්‍ර ටිකකුත් තියනව අන්තිමට. ඒ නිසා කියවන්න උත්සාහයක් ගන්න.

සසරේ බැඳි මිතුදම්...

 

සිප් කිරෙන් නැහැවෙමින් 
නැණ පහස විඳගනිමින්

එකම විදු මව් තුරුලේ
එක් වුනෙමු මිතු දමින්

හිරු කිරණ සුමුදු මල්
පුබුදුවන හැම වරෙක
සඳ කැලුම් ‍රැස් විලස
තුටින් එක් වුනෙමු නිති

වසත් ගී කොදෙව්වක
ගැයෙන සත්සර විලස
සිනා කිංකිණි අතරේ
එක්ව පියමං කලෙමු

පන්ති කාමර අතරේ
රුවන් සිහි වටන ලෙස
මතකයක් තෙලි තුඩින්
රූ රටා එක් කලෙමු

කඳුළු සිනහා අතරේ
එකට එක්වී බැදී
සොයුරු මිතු දම් මතින්
නොදැනීම කල් ගෙවිමු

දිනන ලොව ජය ගන්න
වැට කඩොළු පසු කරන් 
නේක මං පෙත්  අතර
කඳුළු මත නික්මුනෙමු

දිවි මගේ සොඳුරු කල්
එක්ව ගත කල විලස
මතු භවෙත් එක් වන්න
පතමු හැම මොහොතකම...

" කොන්දොස්තර මිසිං.. "

ගම්පහ නගරය කියන්නේ උපකාරක පන්ති කලාවටම වෙන්වුනු තවත් එක නගරයක්. උසස් පෙළ කරන කාලේ මමත් ඔය ගම්පහ නගරේ බොහොම ප්‍රසිද්ධ පන්තියකට සහභාගීවුනා. මම වගේම අපේ පන්තියේ ළමයි වැඩි දෙනෙක් පන්තියට ආවේ ගියේ බස් එකේ. බස් එක පොදු ප්‍රවාහන සේවයක් වුනත් බස් එක පිරෙන්නම වැඩි හරිය හිටියේ අපේ පන්තියෙම ළමයි. ඉතින් මේකත් එහෙම බස් එකේ පන්ති යද්දි සිද්ධවෙච්ච හරි රසවත් සිද්ධියක්.

වෙනදා වගේම එදත් ළමයි පන්තිය ඉවර වෙලා ගම්පහ හොස්පිට්ල් එක ගාව බස් එකක් එනකන් බලන් හිටියා. යන්නෙ එන්නේ එකම වෙලාවක නිසා ඒ වෙලාවට යන බස් ගැනත්, ඩ්‍රයිවර් මහත්තුරු, කොන්දොස්තර මහත්තුරු ගැනත් ටික දවසක් යනකොට ළමයින්ට හොඳ අවබෝධයක් තිබුනා. කොහොමහරි එදා බස් හෝල්ට් එකට ආපු බස් එකේ අපේ සුපුරුදු කොන්දොස්තර අන්කල් කෙනෙක් හිටියේ නෑ. ඒ වෙනුවට හිටියේ ටිකක හැඩකාර පෙනුමට ඇඳගත්ත, අපිට වඩා ඔනෙනම් ටිකක විතර වයස, හරිම කඩිසර කොන්දොස්තර අයිය කෙනෙක්. ගෑණු ළමයි එයා දිහා ටිකක් උනනදුවෙන් බැලුවත් පිරිමි ළමයින්ගෙ නම් වැඩි කැමැත්තක් එයාට තිබුනෙ නෑ.

කොහොමින් කොහොමහරි ගෑණු ළමයින්ට මුල් තැන දීලා පිරිමි ළමයි ටික ෆුට් බෝඩ් එකේ එල්ලුනා. පාන් පෙට්ටියක පාන් ඇහිරුව වගේ බස් එක පිරෙන්නම සෙනඟ. 

" එන්න එන්න නගින්න නගින්න කොළඹ කොළඹ... ඔතනින් ඉස්සරහට යන්න.ෆුට් බෝඩ් යන්න ඔනේ නම් බැහැල පයින් එන්න .." 

හරිම ගාල ගෝට්ටියක්. කොන්දොස්තර අයියා මුළු ගම්පහටම ඇහෙන්න කෑ ගහනවා.

" එක්කෙනෙකුටවත් තව බස් එකට නගින්න ඉඩ නෑ. මේ මනුස්සය තව මිනිස්සු නග්ගගන්න හදනවා" 

ගෑණු ළමයි රවලා කොන්දොස්තර අයියා දිහා බැලුවා. 

පාපුවරුවේ යන්න සහජ දක්ෂතාවයක් තිබ්බ අපේ පිරිමි ළමයි කට්ටියට කොන්දස්තර කොලුවගේ මේ කීම ගැන තිබුනෙ හරි තරහක්. ඊටත් ගෑණු ළමයි ඉස්සරහ බැනුම් අහන්න කොල්ලෝ කොහොමත් කැමති නෑනේ.

ඔක්කොමලම පෙරලගෙන ඉස්සරහටයි පිටිපස්සටයි යන එකටයි, බස් හෝල්ට් වල බැහැලම ගිහින් සෙනග තව එකතු කරන එකටයි, සර්ල වත් බනිනේ නැති විදියට බනින බැනුම් වලටයි අපේ කට්ටිය පන්තියේදි ඉගෙන ගත්ත විද්යාත්මක නම් වලින්ම කොන්දොස්තර අයියට දෙහි කප කප හිටියේ. 

හදිස්සියෙම බස් එක නතර කරපු ඩ්‍රයිවර මහත්තයා බස් එක ඇතුල ටිකක් ඕනෑ කමින් විපරම් කලා. එතකොට තමයි අපිටත් මතක් උනේ මෙච්චර වෙලා කෑ ගහ ගහ හිටිය අපේ කොන්දොස්තර අයියා නෑ කියලා. හැමෝටම ඉක්මනටම එයාව එපා වුන නිසා ටිකවෙලාවක් ගියාට පස්සේ එයාගි වැඩ ගැන අවදනයක් කාටවත් තිබුනේ නෑ.

" කොන්දොස්තර මිසිං.. " ළමයි අතරේ කසු කුසුව ටිකටික වැඩි වෙනවත් එක්කම වේගයෙන් අවිත් බස් එක ඉස්සරහ නවත්තපු බයිසිකලයකින් බැහැගත්ත කොන්දොස්තර අයිය හතිදාගෙන බස් එකට ගොඩවුනා. 

" මුන්ගේ කීමට අයිය බස් එක ඇද්දුවා නේද ?  තරහ දෙගුන තෙගුන කරගෙන කොන්දොස්තර අයිය කෑ ගැහුවා "

එතකොට තමයි වෙච්ච සිද්දිය කට්ටියට තේරුනේ.

කොන්දොස්තර අයියා සෙනඟ එකතු කරන්න බස් එකෙන් බැහැපු වෙලාවක අපේ එක්කෙනේ කොන්දොස්තර වැඩේ කරලා..  අලුත් කොන්දොස්තරගේ කටහඬ එච්චර පුරුදු නැති නිසා ඩ්‍රයිවර් මහත්තයත් බස් එක ඇදලා.

අඬනවද හිනාවෙනවද කියලා හොයාගන්න බැරි තරමටම ළමයි හැමෝම ඇස්වල කඳුලු පුරෝගෙන හිනාවුනා.

ලැජ්ජාවෙන් මූණ රතුකරගත්ත කොන්දොස්තර අයියාගෙන් ඊට පස්සෙනම් වැඩි සද්දයක් තිබුනෙ නෑ.

තැනින් තැනින් බැහැගත්ත අපේ කට්ටිය ගෙවල් වලට ගියේ බස් එක් දිහා තව දෙතුන් වතාවක් බල බල හිනා වෙවී. 

කොහොමවුනත් එදයින් පස්සේ උසස් පෙළ පන්ති ගියපු අවුරුදු 2 පුරාවටම අපිට ආපහු අපේ කොන්දොස්තර අයියව නම් හම්බ වුනේ නෑ. හැබැයි බස් වල යන එන වෙලාවටත්, කට්ටිය එකට එකතු වෙච්ච වෙලාවටත් කොන්දොස්තර අයියව අමතක නොකර ඉන්න අපේ කට්ටිය වගබලා ගත්තා. 

දඟකාර වස්සානය ...

වස්සාන කාලය ආරම්භ වුනත් එක්ක වැස්ස බොහොම දඟකාර විදිහට අපි අතරට ආවා. ඒ නිසාම මේ දවස් වල අපි හැම කෙනෙක්ම වැස්සේ මේ දඟකාරකම් වලට මුහුන දෙනවා. මේ දැනුත් අපිට හොඳටෝම වැස්ස.  ඉතින් ඒ නිසා වැස්සේ මේ දඟකාරකම ගැන පුංචි හරි සටහනක් බ්ලොග් පි‍ටු අතරට දැම්මොත් හොඳයි කියලා මට හිතුනා..

                           

පුංචි කාලේ නම් වැස්ස කිව්ව ගමන් අපේ මතකයට මුලින්ම එන්නේ කඩදාසි බෝට්‍ටු. එක එක සයිස් එකේ බෝට්‍ටු හදාගෙන වැස්සේ ඒවා පාවෙලා යනහැටි හරිම ආසාවෙන් බලන් හිටියා . කොළයක් දෙකට තුනට නමමින් තත්පර කීපයකින් ඒක බෝට්‍ටුවක් බවට පත්කරන්න අපේ අඟිලි තුඩු සමත් වුනා. 

                             

දේදුන්නකට යන පාර හොය හොය, හබරල කොලයක් ඉහලගෙන කෙහෙල් කොට වලින් හදපු පාරුවක නැගලා මුහුදු කොල්ලකාරයො වෙච්චි හැටි හරිම සුන්දර මතක සටහන්.

වැස්සෙ තෙමෙන්න එළියට බහින්න තහංචි වුන දාට වැහි බින්දුවක් තරමටම  මූණ බෙරි කරගෙන ජනෙල් කවුළු වලින් වැස්ස දිහා බල බල හූල්ල හූල්ල ජනේල් වීදුරුවෙ චිත්‍ර ඇදපු හැටි එදා දඩුවමක් වුනත් අද ලස්සන මතකයක්.

වැස්සේ සීතලටත් ගොරෝ මාමගේ ගෙරවිලි සද්දෙටත් බයවෙලා අම්මගෙ තුරුලේ උණුසුමට ගුලිවෙලා නිදාගත්ත හැටි අදටත් අමතක කරන්න බෑ. 

                                   

ඉස්කෝලේ යන්න අදිමදි කරලා හොරට ගෙදර නැවතුනු හැටිත්, ඊට පස්සේ  ඔළුවෙ ඉදන් පෙරෝගෙන නිදා ගත්ත හැටිත්, වැස්සේ තෙමි තෙමි සෙල්ලම් කරලා උණු උණු කෝපි කෝප්පයකින් ඇඟ උණුසුම් කරගත්ත හැටිත් අපි හැම කෙනෙක්ම වගේ කරපු සොඳුරු වැරදි. 

                            

වැස්ස මේ හැම සොඳුරු මතකයක්ම එදත් අදත් හෙටත් අපි වෙත දඟකාර කමින් ‍රැගෙන එන්නේ අපේ දඟකාරකම් අපිට මතක් කරන්නදෝ කියල මට හිතෙනවා .ඒ නිසාම එදත් අදත් හෙටත් අපි වැස්සට හුඟක් ආදරය කරාවි....

හොල්මන් කතාවක් කියලා කට්ටියව බය කරනව කියලා එහෙම හිතන්න එපා ......

 

 

ආරම්භ වුනේ නොවැම්බර් මාසය. ම්... එහෙමත් නැත්නම් තවත් විදියකින් කියනව නම් මේ මලවුන්ගේ මාසය.  මලවුන්ගේ මාසය නිසා අපේ කිතුනු යාළුවො නම් මේ මාසය පුරාවටම එයාලගෙ මියගිය කට්ටිය සිහි කරලා එක එක පූජාවන් පවත් වනවා...

ඉතින් මේ දවස් ටිකේ හුඟක් ඒ වගේ දේවල් අහන්න ලැබුනු නිසා අපේ කිරි අම්මා කියපු ටිකක් අමුතු විදියේ කතාවක් ඔයාලටත් දැනගන්න ලියන්න ඕනේ කියලා හිතුවා.  ඔන්න හොල්මන් කතාවක් කියලා කට්ටියව බය කරනව කියලා එහෙම හිතන්න එපා හොඳද ...

කිරි අම්ම කියලා කිව්වේ  අපේ අත්තම්මගේ අක්කා. එයා හරිම සුදුයි. ම්.... පිං පාටයි කිව්වොත් හරියටම හරි. ඉතින් ආදරේ වැඩි කමට අපි එයාට කියන්නෙ කිරි අම්මා කියලා.

ආදරේ වැඩි වෙන්න හුඟක්ම හේතු වුනේ අපිව වටකරගෙන ආදරෙන් බත් කවන ගමන්ම ලස්සන කතා ගොඩකුත් අපිට කියලා දුන්න නිසා.

ඉතින් එදා කිරි අම්ම කිවුව කතාවේ හිටියෙ හුගක් වයස ආත්තා කෙනෙකුයි අත්තම්මා කෙනෙකුයි.  මේ අත්තම්මයි ආත්තයි හුඟක් ආදරෙන් එයලාගේ පුතයි ලේලියි එක්ක සමගියෙන් ජීවත් වුනාලු. මේ අත්තම්මා හුඟක් පිනට දහමට ලැදි කෙනෙක්ලු. අත්තම්මා හතර පෝයටම සිල් ගන්න, වන්දනා ගමන්යන කෙනෙක් වුනාට ආත්තා නම් මේ දේවල් වලට සම්බන්ද වුනේ නෑලු. හැබැයි අත්තම්මව පන්සලට එක්කරගෙන යන්න, අපහු එක්කගෙන එන්න වගේම වන්දනා ගමන් ගිහින් රෑ වෙලා එනකොට එක්කරගෙන යන්න එන්න මේ ආත්තා ආවලු.

ඉතින් ඔහොම ඉන්නකොට හදිසියේම මේ ආත්තා අන්තරා වුනාලු . මලගමින් පස්සෙ දාන මාන කටයුතු එහෙම අහවර කරලා මේ අත්තම්මට හිතුනලු අනුරාධපුරේ පැත්තෙ ගිහිල්ලා ජය සිරිමහ බෝධි හාමුදුරුවො වැඳලා මහත්තය වෙනුවෙන් පින් දෙන්න ඕනේ කියලා. කොහොමහරි ඉතින් එයා වන්දනා නඩේකට එකතුවෙලා වන්දනාවේ ගිහින් හිතේ හැටියට පින් දීලා ඇවිත් තියෙනවා. හැබැයි ගමන ගිහින් අපහු එනකොට ටිකක් රෑ බෝ වෙලා තියෙනවා.

ඉතින් අත්තම්ම නඩේට සමුදීලා බස් එකෙන් බැහැලා පාර අයිනෙ තිබුනු අම්බලමකට වෙලා හිටියලු පුතා එක්කගෙන යන්න එනකන්. අද වගේ ඒ කාලේ පාරවල් පුරාම ලයිට් දාල නෑනෙ. හුළු අතු අරගෙනලු මිනිස්සු ගමන් ගියේ.  ඉතින් ටික වෙලාවකින් අර අත්තම්ම දැක්කලු හුළු අත්තක් අරගෙන කවුරුහරි එනවා. 

" අනේ මගේ රත්තරන් පුතා .. තාත්ත වගේම මේ රෑ දෙගොඩහරියෙ මාව එක්කරගෙන යන්න ආවා නේද ?  "

කියලා අර අත්තම්මා හුළු අතු එළිය පැත්තට ගිහින් ගුරු පාර දිගේ ගෙදර යන්න පිටත් වුනාලු.

අටමස්ථන වැඳපු හැටියි, තාත්තට පින් දීපු හැටියි, ගමනේ විස්තරයි කිය කිය අත්තම්මා හරි සතුටින් ගෙදර වැට කඩුල්ල ලගටම ආවලු.

එච්චර වෙලා අත්තම්මට ඉස්සරහින් මග පෙන්වමින් ආපු එලිය එතනදි නැතිවලා ගිහින් තියෙනවා. මේ අත්තම්ම හිතල තියෙන්න පුතා වත්ත පහල ඉන්න හරක් මඩුව පැත්තට යන්න ඇති කියල.

අත්තම්මා ගේ පිලට ගොඩවලා දොරට තට්‍ටු කරලා ලේලිට කතා කලාලු.

" අම්මා මේ මහ රෑ තනියම ආවේ ඇයි ? මම මේ පාරට එන්න ලෑස්තිවුනා විතරයි "

කියමින් පුතා දොර ඇරියලු. 

මේ අත්තම්මට වෙච්චිදේ අදහ ගන්න බැරිවුනාලු.

"උබලගේ තාත්තා ජීවතුන් අතර නැති වුනත් මන් ලඟ ඉඳන් මාව බලා ගන්නව පුතේ..... " කියල මේ අත්තම්ම වෙච්ච සිද්ධිය කියල තියෙනවා. 

පස්සේ ගමේ අයටත් මේ සිදිධිය දැනගන්න හම්බවුනාලු..  එහෙම තමයි අපේ කිරි අම්මත් මේ කතාව අහලා තියෙන්නේ..

කිරි අම්ම කියපු කතා වලින් මේ කථාව මගේ හිතට හුඟක් තදින් දැනුන කතාවක්. එ නිසාමයි ඔයාලටත් දැනගන්න මේක කියන්න ඕනේ කියලා හිතුවේ. 

ඔන්න බය කරන්න ලිවුව එහෙම නෙවෙයි හොඳද ...