වචනයෙන් කියන්න බැරි තරමට සතුටුයි..... 49+

කවුරුහරි කෙනෙක් අපිට හුඟක් ආදරෙයි කියලා හිතෙනකොට දැනෙන සතුට...

සතුටෙන් හිනා වෙන වෙලාවෙදි වගේම දුකෙන් අඬන වෙලාවෙදිත් කවුරුහරි බලාගන්න ඉන්නකොට දැනෙන සතුට ...

පාළුවෙන් තනිකමෙන් ඉන්න වෙලාවක හොඳම යාළුවෙක් කතා කලාම දැනෙන සතුට.. 

දකින්න පුළුවන් වෙයි කියලා නොහිතන කෙනෙක් හදිස්සියෙම දැක්කහම දැනෙන සතුට... 

කරන්න පුළුවන් වෙයි කියලා නොහිතන දෙයක් සාර්ථකව කරගන්න පුළුවන් වුනාම දැනෙන සතුට... 

උදව්වක් බලාපොරොත්තුවෙන් ඉන්න කෙනෙකුට උදව්වක් කරන්න අවස්ථාවක් ලැබුනහම දැනෙන සතුට... 

හුඟක් මහන්සිවෙලා කරපු වැඩක් ඉවර කරගන්න පුළුවන් වුනාම දැනෙන සතුට...

බලාපොරොත්තුවෙන් හිටිය විභාග ප්‍රතිඵලයකින් ඉහලින්ම සමත් වුනා කියලා අහන්න ලැබුනාම දැනෙන සතුට...

 

බඩගින්නේ ඉන්න වෙලාවක අම්ම උයපු රස බත් එකක් උණුවෙන්ම කනකොට දැනෙන සතුට...

හදපු කෑමක් කවුරුහරි රස බලලා රසයි කිව්වහම දැනෙන 

සතුට...

හොඳයි කියලා ‍තෝරපු දේකට තවත් කෙනෙක් කැමති වුනාම 

දැනෙන සතුට ....

මුමුණ මුමුණ ඉන්න සිංදුවක් එකපාරට අහන්න ලැබෙනකොට 

දැනෙන සතුට...

ඔය කිව්වේ තුශානිට මතක් වෙච්ච වචන වලින් කියන්න බැරි තරම් සතුටු හිතුනු සිද්ධි කීපයක් විතරයි..

එතකොට 49 + කිව්වේ ????

හි.. හි.. එහෙම කිව්වේ මෙන්න මේ නිසා.

අද තුශානි ලියන්නේ තුශානිගේ 50 වෙනි පෝස්ට් එක ..

ඉතින් ඒකටත් තුශානිට වචනයෙන් කියන්න බැරි තරමට සතුටුයි...

මොකද පොස්ට් 50ක් ලියනවා තියා බ්ලොග් එකක් පටන් ගන්න වත් අදහසක් මුලින් තුශානිට තිබුනේ නැති නිසා. අනිත් කාරනේ තමයි අධ්‍යාපන කටයුතුයි ඔපීසියේ වැඩයි එක්ක පොස්ට් 50ක් ලියන්න වෙලාවක් හොයා ගන්න එකත් ලේසි පාසු නෑනේ. 

ඉතින් ඒ හැමදේම එක්ක වුනත් බ්ලොග් එක පටන් අරන් අවුරුද්දක් යන්නත් කලින් පොස්ට් 50ක් ලියාගන්න පුළුවන් වුන එක ගැන හිතනකොට මටම පුදුමයි වගේම සතුටුයි.

ඉතින් ඒ සතුට විඳින්න තුශානිට හොඳ අඩිතාලමක්, මගපෙන්වීමක් වගේම යෝධ ශක්තියකුත් ලැබුනා... සතුට වචනයෙන් කියන්න බෑ වගේම වචනයෙන් ස්තූති කරන්නත් බෑ කියලා දන්නවනේ...  

ඒ වගේම  පුංචි වෙලාවක් හරි අරගෙන කැකුළු ගොමුවට ගොඩ වැදුණු, අදහස් දක්වපු මගේම ආදරණීය බ්ලොග් යාළුවන්ටත් මේ තරම් දුර එන්න දීපු සහයෝගෙට මුළු හදවතින්ම ස්තූති කරන්නත් මේක අවස්ථාවක් කරගන්නවා.. 

ඉදිරියෙදිත් ඉඩ කඩ තියෙන වෙලාවට කැකුළු ගොමුවට ගොඩ වෙලා හොඳ නරක කියන්න කියලත් බොහොම ගෞරවයන් ආරාධනා කරනවා...

ඔපීසියේ රස කතා... (1)

කලින් පෝස්ට් එකේදි කිව්ව වගේ මේ දවස් වල තුශානිට ඔපීසියේ හොඳටෝම වැඩ. ඒ නිසා බ්ලොග් එක පැත්තේ නම් නිතර එන්න බැරිවුනා. ඉතින් වැඩ අතරේ වුනත් ඔපීසියේ සිද්ධ වෙච්චි රස කතා ටිකක් ලියන්න ඕනේ කියලා හිතුන නිසයි ඔන්න මේ පෝස්ට් එක ලියන්න හිතුවේ. 

අපේ ඔපීසිය කොළඹ නගරයේ පිහිටලා තියෙන විදේශීය පෞද්ගලික ආයතනයක්. ම්... ඔපීසිය ගැන හුඟක් විස්තර නම් කියන්න විදිහක් නෑ. මොකද එහෙම කිව්වොත් කියන්න තියෙන සමහර රස කතා කියන්න බැරි වෙනවා.. ඒ නිසා ඔපීසිය ගැන වැඩි විස්තර කියන්නේ නෑ.. 

හරි ඔන්න එහෙනම් කියවලා බලන්නකෝ අපේ ඔපීසියේ රස කතා...  අත්දැකීම කොයිතරම් රසවත් වුනත් ඒවා වචන වලට පෙරලන්න කොච්චර අමාරුද කියලා හිතුනේ මේ පෝස්ට් එක ලියන්න ගත්තහම. රස කතා ලියන්න තුශානි ඒ තරම් දක්ෂ නම් නෑ හොඳද ..

එයාටයි මටයි

විදේශිය ආයතනයක් නිසා වෙලාවට කලාවට වැඩ කරන එක ගැන නම් අපේ අය ටිකක් සැලකිලිමත්. අනිත් දේවල් කොහොම වුනත් වෙලාවට බාකෝඩ් එක ගහන්න එන්න නම් හැමෝම වග බලා ගන්නවා. 

ඔන්න ඉතින් පරාත් කුකුලා අතේ අරගෙන උදේ පාන්දරම ඔපීසියට ගොඩ වුනා.. පරා කිව්වට පරා ගැන කියන්න බැරි වුනා නේ .. පරා කියන්නේ අපේ ඔපීසියේ වැඩ කරන කොයිදේටත් මොකක්හරිම උත්තරයක් තියෙන විනෝදජනක චරිතයක්.  එදා පරා වෙනදට වඩා ටිකක්  වෙනස්.. අලුත්ම අලුත් ටිකක් කැපී පේන ශර්ට් එකක තමයි ඇඳන් ඇවිත් හිටියේ. කවුරුහරි අලුත් ඇඳුමක් හරි විශේෂ ඇඳුමක් හරි ඇඳලා ආවොත් ඒ ගැන පුංචි කතා බහක් ඇතිවෙන එක හැම ඔපීසියකම සිද්ධවෙන සාමාන්‍ය දෙයක්නේ. ඉතින් අපේ ඔපීසියේ අයත් පරාගේ මේ වෙනස ගැන කතා වුනා. 

"ගුඩ් මෝනිං පරා.. ෂා.. අද ලස්සන ශර්ට් එකක ඇඳලනේ.. " අපේ එක්කෙනෙක් කිව්වා. 

" තෑන්ක්ස් .. දන්නවද මේ ජාතියේ ශර්ට් ලෝකෙන්ම තියෙන්නේ දෙකයි.. එයාටයි මටයි.. " ගෑණු ළමයෙක් ලස්සනයි කිව්වහම පරාත් බොහොම උජාරුවෙන් කිව්වා. 

" කවුද අනේ ඔය එයා ? " තව ගෑණු ළමයෙක් අහුවා...

" ඔබාමටයි මටයි.. " ගෑණු ළමයි ටික පිරිවරාගෙන හිටිය පරා කිව්වා..

"  ෂා ඔයත් එහෙනම් එසේ මෙසේ කෙනෙක් නෙවෙයිනේ .."

"නැතුව නැතුව මම ඉතින් ඔය අනිත් අය වගේ නෙවෙයිනේ..  "

"එතකොට ඔයත් අඳින්නේ ජනාධිපතිලා අඳින ශර්ට්.. හොඳයි හොඳයි.. අනේ මටත් ගෙනැල්ල දෙන්නකෝ මිශෙල්ගෙ වගේ ඇඳුමක්... " පරාගේ කතාව අහගෙන හිටිය තව ගෑණු ළමයෙක් අහුවා

"ඔයාට පිස්සුද .. මම මේ ඔබාම කිව්වේ අපේ ටවුන් එකේ ටේලර් ශොප් එකේ වැඩ කරන මල්ලිට... එයා මහල ඇඳුපු ශර්ට් එකක් දැකලා මමත් ඒ වගේ එකක මහගත්තා.. එතකොට ඒ ජාතියේ ශර්ට් තියෙන්නේ එයාටයි මටයි.. හැක හැක ... "

"අයියෝ කෙනාගේ හැටි දැන් දැනත් මෙයාලා එයත් එක්ක කතාවට යනවනේ.. දැන් අහගත්තනේ.. " කියලා අපේ සීනිය අයියා කෙනෙක් හිනා වෙවී යද්දි ගෑණු ළමයි කට්ටිය පරාටයි අයියටයි දෙන්නටම හිතෙන් බැන බැන ඔ‍ෆිස් එකට ගියා. 

ගානක් වෙන්න තව එකාක් මදි

මේ කතාව මම කුරුමිටි මාමලගේ කතාවෙදිත් කිව්වා..මෙන්න මේකයි කතාව.. එයාගේ නම් ජගා.. වායු සමනය කරපු කාමරයක පීනසය තියෙන කෙනෙක් ඉන්නකොට කිවිසුම් කිහිපයක් යන එකට හිනා වෙන එක නම් හොඳ නෑ.. ඒත් ඉතින් ඒ කිවිසුම් ගනන් කරන කෙනෙකුත් ඉන්න නිසා ඒකට හිනා නොවී ඉන්නේ හරිම අමාරුවෙන්.

" හචින් .. " ජගා
 

"එකායි... " අපේ එක්කෙනෙක්
 

"හචින් ... "

"දෙකායි........ "

"හචින්.... හචින්.... "

"තුනායි............. හතරායි........................  "අයියෝ ගානක් වෙන්න තව එකාක් මදි.. 

හ්ම්හ්.. බලමුකෝ මෙයාලටත් ලෙඩක් හැදුනාම.. ඕවා දිට්ඨධම්ම වේදනීය කර්ම කිය කිය ජගා බැන බැන යද්දි අපි ඉතින් ඇස් වල කඳුළු පුරෝගෙන හිනා වෙනවා..

හොඳම වැඩේ කියන්නේ බැරි වෙලාවත් හෙම්බිරිස්සවක් හැදිලා හචිමක් එහෙම අපේ කෙනෙක්ට ගියොත් ජගා කියන දේවල් අහන් ඉන්න බැරුව ගොළුබෙලි කට්ටක හරි හැංගෙන්න වෙන නිසා කට්ටිය දැන් හචිමක් යන එකටත් තියෙන්නේ පුදුම බයක්.. හෙම්බා භීතිකාව කියලා තමයි අපේ ඔ‍ෆිස් එකේ අය ඒකට කියන්නේ හි.. හි...

වැඩ  මුහුදේ පතුලටම ගිලිලා වැඩ කරද්දි වෙන වෙන තැන් වල රින්ස් යන ෆෝන් වලට ආන්සර් කරන ඒවා.. , හිස් තේ කෝප්පවල තේ බොන ඒවා.. , කන්නාඩි ඔළුවේ දාගෙන හැම තැනම හොයන ඒවා.. ශෝට් කට් වැඩ කරන්න ගිහින් වැඩ ඩබල් වෙන ඒවත් ඔපීසියේ කිසි අඩුවක් නෑ.. හිතුවටත් වඩා පෝට්ස් එක ටිකක් දික් වුන නිසා අද තව කතා කියන්න යන්නේ නෑ.  අපහු වෙලාවක ඔපීසියේ රස කතාවක් කියන්නම්කෝ. 

ම්හු... මට බෑ ...

පැය කට්ට දුවනවා
මැෂින් වගේ වැඩ කරනවා
හුස්ම හිර වෙන තරම්
වැඩ කන්ද ගොඩ වෙලා... 

බැලු බැලූ හැම පැත්තේ
කට්ටියම වැඩ මත්තේ
හිනාවක් කතාවක්
නැහැලු කලකින් දැක්කේ...

වැහි අනෝරා වැටෙනවා
සීතලේ තෙමෙනවා
නිවාඩුවෙ ගෙදරට වෙලා
ඉන්න බෑ වැඩ නිසා...

ඇස් දෙකත් රතු වෙලා
මූණ දැන් කැත වෙලා
අකුරු කොට කොට ඉඳලා
ඇඟිලි ටික කොට වෙලා...

 පරිඝණක තිර ඇතුලේ
වැඩ වලම තනි වෙලා
කල් මරණ හෝරාව
නොදැනීම වැඩි වෙලා...

 ගිරවි වගේ කියවන්න
කිචි බිචියේ හිනැහෙන්න
දුව පැනලා දඟලන්න
වැඩ නිසා බැරිවෙලා... 

බ්ලොග් රෝල කියවන්න
කමෙන්ට් කර කර යන්න
කුරුට්ටක් ගා ගන්න
වෙලාවක් නැති වෙලා ...  

හපොයි මේ වැඩ කන්ද
නැද්ද කෙන්දක් වෙන්නේ
ඒත් නෑ අඩු වෙන්නේ
හිත හිතා පසු වෙන්නේ...

කවුරු හරි වෙයි නම් මෙයට
උපායක් හෙම දන්න
කීවොතින් ගැලවෙන්න
එවමි තුති මල් ඔන්න ...