ඔපීසියෙයි ගෙදර දොරේයි වැඩ රාජකාරී එක්ක පහුගිය ටිකේ නිකම්ම කාලේ ගතවලා ගිය නිසා බ්ලොග් එක පැත්තට වැඩිය එන්නවත් තුශානිට අවස්ථාවක් ලැබුනෙ නෑ. ඉතින් අදවත් මොනාහරි ලියන්න ඕනේ කියලා හිතාගෙන හිටියත් ගොඩ දවසකින් මුකුත් ලිව්වේ නැති ලියන්න දෙයක් හිතා ගන්න බැරුව කල්පනා කර කර ඉන්නකොට තමයි ඔන්න මගේ අලුත් යාළුවා මාව හොයාගෙන දුවගෙන ආවේ...
" පුංචි... හෙට මට මුකුත් ගේන්න එපා ... "
හවසට ගෙදර ගිහින් ගේට්ටුව අරින සද්දෙට කොහේ හරි ඉඳලා එක පාරට මතුවෙලා " ගෙනාවෙ... මොනාද... මොනාද ... ගෙනාවේ... " කිය කිය තාලෙට අහන එයා ටිකක් බැරෑරුම් මූණක් හදාගෙන කිව්වා.
" ඒ මොකද ඒ ... පුංචිත් එක්ක තරහ වෙලාද ? "
" නෑ නෑ... තරහ නෑ පුංචී... ඒත් මට හැමදාම මුකුත් එපා... "
" අහ් ඒක හොඳයි... එහෙනම් හෙට ඉඳලා මොනාවත් ගේන්නේ නෑ.. මටත් ලේසියි. එක එක දේවල් ගන්න කඩවල් වලට යන්න ඕනෙත්. නෑ සල්ලිත් ඉතුරුයි... "
" අයියෝ... මම කිව්වේ මුකුත් ගේන්න එපා කියලා නෙවෙයි... හෑමදාම, ඒ කියන්නේ හැම දවසකම නැතුව... දවසක් දෙකක් මුකුත් ගෙනාවේ නැති උනාට කමක් නෑ කියලා .. "
තුශානිට මේ පුංචි කියන තනතුර ලැබිලා දැන් මේ වෙනකොට අවුරුද්දක් විතර වෙනවා. මුලින් නම් වැඩි කතා බහක් නැතුව ලැජ්ජාවෙන් හිටිය තුශානිගේ යාළුවා මේ වෙනකොට නම් කතා පෙට්ටියක් වෙලා. ඉතින් හවසට ගෙදර ගෙදරට ගොඩ වෙනකොටම එයා කොහේ හිටියත් දුවගෙන එන්නේ ගෙනාවේ මොනාද කියලා අහන ගමන් දවස පුරා එකතු කරගෙන හිටිය එයාගේ කතා මල්ල මගෙත් එක්ක හිස් කරගන්න තියෙන උනන්දුවෙන්.
අහ්... කතාවෙන් කතාවෙන් යාළුවගෙ නම කියන්න බැරි උනානේ. එයාගේ නම ඩිනෙල්. ඉගෙන ගන්නේ ඉස්කෝලේ එක වසරේ. කඩල පැකට්, මුරුක්කු පැකට්, චොකලට් බෝල, ස්මාටීස් වගේ කෑමක් හරි, පොඩි කතා පොතක්, චිත්‍ර අදින පොතක්, පැන්සල් , මකන වගේ එයා ආස කරන දෙයක් හරි හැමදාම තුශානි පුරුද්දක් විදිහට අරගෙන ගිහින් ඩිනෙල්ගෙ අතට දෙනකොට එයාගේ මූණට එන හිනාවට, තුශානිගෙ මහන්සිය නිකන්ම නැතිවෙලා යනවා.
අහ්... කතාවෙන් කතාවෙන් යාළුවගෙ නම කියන්න බැරි උනානේ. එයාගේ නම ඩිනෙල්. ඉගෙන ගන්නේ ඉස්කෝලේ එක වසරේ. කඩල පැකට්, මුරුක්කු පැකට්, චොකලට් බෝල, ස්මාටීස් වගේ කෑමක් හරි, පොඩි කතා පොතක්, චිත්‍ර අදින පොතක්, පැන්සල් , මකන වගේ එයා ආස කරන දෙයක් හරි හැමදාම තුශානි පුරුද්දක් විදිහට අරගෙන ගිහින් ඩිනෙල්ගෙ අතට දෙනකොට එයාගේ මූණට එන හිනාවට, තුශානිගෙ මහන්සිය නිකන්ම නැතිවෙලා යනවා.
ඒත් ඉතින් මේ ලඟදී දවසක ඉස්කෝලේ ටීච ළමයින්ට කියලා තියෙනවා එහෙම හැමදාම දේවල් ඉල්ලන එක හරිම නරක පුරුද්දක් කියලා. ඒ නිසා තමයි ඩිනෙල් කියලා තියෙන්නේ හැමදාම මුකුත් එපා කියලා..
ඉතින් ඔය කතාව තුශානිගේ ඔපීසියෙ හොඳම යාළුවෙක්ට කිව්වහම එයා ඒ ගැන බොහොම වටින දේවල් ටිකක් තුශානිට කිව්වා.
ඇත්තටම ටිකක් කල්පනා කරලා බැලුවොත් වැඩිහිටි අය විදිහට අපි නොහිතන පැත්තක් මේකෙ තියෙනවා.
අපි ළමයෙක්ට හැමදාම දෙයක් ගෙනත් දෙන එක පුරුද්දක් විදිහට කරගෙන යනවා කියන්නේ ඒ ළමයා හැමදාම ඒ දේ බලාපොරොත්තු වෙනවා කියන එක. ඒත් හදිස්සියෙ වත් අපිට එක දවසක ඒ දේ කරන්න බැරි උනොත් එදාට ඒ ළමයගෙ හිතට ලොකු දුකක් ඇති වෙන්න පුළුවන්. සමහර විට ඒකට හේතුව අහලා ඒ දේ ගනන් නොගෙන ඉන්න ළමයෙක් ඉන්න පුළුවන් ඒත් බලාපොරොත්තු කඩ වීමක් සුළුවෙන් හරි නොදැනී තියෙන්නෙ නෑ.
මේ නිසා පුරුද්දක් විදිහට පුංචි ළමයි සම්බන්ද දේවල් කරද්දී ඉඳලා හිටලා හරි ඒ දේ වෙනසකුත් කරන්න වැඩිහිටි අය විදිහට අපි හිතන එක වැදගත් කියලයි ඒ ගැන ටිකක් කල්පනා කලහම තුශානිට හිතුනෙ.
අනිත් දේ තමයි කියන කියන දේ කරන, ඉල්ලන ඉල්ලන දේ දෙන එකට වඩා ළමයින්ටත් දාරා ගැනීම , ඉවසීම , බෙදා හදා ගැනීම වගේ දේවල් ටිකක් හුරු කරන්නත් වැඩිහිටියො විදිහට අපි කටයුතු කරන්න ඕනේ කියන එක. මොකද අද රටේ තියෙනෙ ප්‍රශ්ණ දිහා බැලුවහම පුංචි කාලේ මේ දේවල් වලට හුරු නොවීම නිසා ජීවිත වලින් පවා වන්දි ගෙවන අවස්ථා ඕනෑ තරම් තියෙනවනේ..
මතුපිටින් බොහොම සරලව පෙනෙන සිදුවීමක උනත් ගැඹුරු යමක් තියෙන්න පුළුවන් කියන එක අපි අමතක කරන්න නරකයි. ඒ නිසා ළමයි එක්ක වැඩ කරද්දී එයාලගේ හිත් ගැන වැඩිහිටිය අය විදිහට අපිට ටිකක් හිතලා වැඩ කටයුතු කරන්න වෙනවා. හෙට දවස භාර ගන්න ඉන්නේ ඔවුන් නිසා ඔවුන්ට ඊට හුරුවක් පුංචි කාලේම ලබා දෙන එක ගොඩක් වටිනවා කියලයි තුශානි විශ්වාස කරන්නේ...
ඔයාලටත් මේ ගැන කියන්න දේවල් ඇති.. ඒ ගැනත් පහලින් ලියලම යන්නකෝ...
මේ නිසා පුරුද්දක් විදිහට පුංචි ළමයි සම්බන්ද දේවල් කරද්දී ඉඳලා හිටලා හරි ඒ දේ වෙනසකුත් කරන්න වැඩිහිටි අය විදිහට අපි හිතන එක වැදගත් කියලයි ඒ ගැන ටිකක් කල්පනා කලහම තුශානිට හිතුනෙ.
අනිත් දේ තමයි කියන කියන දේ කරන, ඉල්ලන ඉල්ලන දේ දෙන එකට වඩා ළමයින්ටත් දාරා ගැනීම , ඉවසීම , බෙදා හදා ගැනීම වගේ දේවල් ටිකක් හුරු කරන්නත් වැඩිහිටියො විදිහට අපි කටයුතු කරන්න ඕනේ කියන එක. මොකද අද රටේ තියෙනෙ ප්‍රශ්ණ දිහා බැලුවහම පුංචි කාලේ මේ දේවල් වලට හුරු නොවීම නිසා ජීවිත වලින් පවා වන්දි ගෙවන අවස්ථා ඕනෑ තරම් තියෙනවනේ..
මතුපිටින් බොහොම සරලව පෙනෙන සිදුවීමක උනත් ගැඹුරු යමක් තියෙන්න පුළුවන් කියන එක අපි අමතක කරන්න නරකයි. ඒ නිසා ළමයි එක්ක වැඩ කරද්දී එයාලගේ හිත් ගැන වැඩිහිටිය අය විදිහට අපිට ටිකක් හිතලා වැඩ කටයුතු කරන්න වෙනවා. හෙට දවස භාර ගන්න ඉන්නේ ඔවුන් නිසා ඔවුන්ට ඊට හුරුවක් පුංචි කාලේම ලබා දෙන එක ගොඩක් වටිනවා කියලයි තුශානි විශ්වාස කරන්නේ...
ඔයාලටත් මේ ගැන කියන්න දේවල් ඇති.. ඒ ගැනත් පහලින් ලියලම යන්නකෝ...
