කඳුළු අතරින් හිනැහෙන පුංචි පැංචෝ...

2014 උදාවෙලා අදට දවස් 5ක් ගතවෙලා. තඹ කම්බියක් දිගේ විදුලිය බොහොම වේගයෙන් ගමන් කරනව වගේ හරිම වේගයෙන් මේ දවස් ටික ගෙවිලා ගියා කියලයි මට හිතෙන්නේ. අද 5 වෙනිදා වුනත් තුශානි තාමත් ඉන්නේ ජනවාරි පළවෙනිදාවේ සුන්දර මතකයන් ගොඩක් එක්ක. ඒ නිසාම ටිකක් පරක්කු වෙලා වුනත් ඒ ගැන පුංචි සටහනක් හා හා පුරා කියලා මේ වසරේ ලියන මුල්ම පෝස්‍ටුවේ ලියන්න ඕනේ කියලා හිතාගෙනයි අද නම් බ්ලොග් එක පැත්තට ආවේ.

2013 ට ආයුබෝවන් කියලා 2014 පිලිගත්ත අපි අනිත් ආයතන වල වගේම ජනවාරි පළවෙනිදාව ආරම්භ කලේ ආගමික වතාවත් වලට මුල් තැන දීලා. ආගමික වතාවත් වලින් පස්සේ සුබ පැතුම් අතරේම කැවිලි පෙවිලි හිනා වෙවි තේ මේස වල හැඩ වෙලා හිටියා .ඉතින් කට්ටියම සුපුරුදු ලෙන්ගතු කමත් එක්ක අවුරුදු තේ මේසෙට එකතුවුනා. මේ හැම දෙයක්ම හැම වසරකම පුරුද්දක් විදිහට අපි කරගෙන ආපු දේවල්. ඉතින් ඒ දේට තවත් සුවිශේෂ යමක් එකතු කරන්න ඕනේ කියලා හිතපු නිසයි මේ අවුරුද්දේ  අපේ කට්ටිය හිතුවේ අලුත් දේකට මුලපුරන්න ඕනේ කියලා.

ගිය වසරේ පොසොන් පෝය වෙනුවෙන් දවසක් වැඩිහිටි නිවාසයක ගතකරලා වයසක අම්මලා තාත්තලට ඕන කරන බොහෝ දේ එක්ක සවස් කාලයේ බැති ගී ප්‍රසංගයක් පවත්වලා ඒ අයට ඒ දවස ජීවිතේ තවත් සුවිශේෂ දවසක් කල අපේ කට්ටිය 1 වෙනිදාව පුංචි යාළුවෝ ගොඩක් එක්ක ගතකරන්න ඕනේ කියලා අදහස් කලේ මීට මාස කීපයකටත් කලින්.  

ඉතින් සූදානම් වෙච්ච විදිහට දහවල් ආහාරයත් තෑගි ගොඩකුත් අරගෙන අපි පුංචි යාළුවෝ බලන්න ගියා. බලපොරොත්තු වුනු තොර‍තෝන්චියක් නැතුව කතා කරන දඟකාර පොඩිත්තන් වෙනුවට කඳුළු පිරිච්ච ඇස් වලින දහසකුත් දේ කියවෙන මුහුණු නිවාසයට ගොඩවුන අපිට දකින්න ලැබුනා.

ළමා නිවාසය පිහිටි ස්ථානය, නම වගේ තොරතුරු ලියන්න අදහසක් නැති වුනත් ඒක  පරිවාසභාරයේ පිහිටි ළමා නිවාසයක් කියන එක සඳහන් කරන්න හිතුවා. අධිකරන හේතු මත අසරණ භාවයට පත් දරුවන්ට එතන නිවහනක් වෙලා තිබුනා. ඔවුන්ගේ කතාවන් බොහෝ වුවත් ඒවා නැවත හාරවුස්සමින් අඳුරු මතකයක් යලි මතක්කරවන්නට අපිට වුවමනාවක් නොතිබුනු නිසා ඒ ගැන නො අසන්නට අපි කවුරුත් වගබලා ගත්තා.

හෝරා කිහිපයක් ඔවුන් සමගින් සතුටින් ගතකරන්නට මැවූ සිහිනය ළමා නිවාසයට ගොඩ වෙන විට දැක්ක මුහුණු නිසා බොඳවෙලා යන්න හැදුවත් අපේ බලාපොරොත්තුව මල් ඵල ගන්වමින් හෝර දෙක තුනක් වෙනුවට හෝරා පහක් ඉක්මවු කාලයක් අපිටත් නොදැනීම බොහොම සුන්දරව ගතවෙලා ගියේ නොමැකෙන සොඳුරු සටහනක් අපේ ජීවිත වලටත් එක්කරමින්. 

ගී හඬත් සතු‍ටු සිනා හඬත් එක්ක තාලෙට තැබූ පාසටහන් මුළු නිවාසයම වර්ණවත් කලා. පිනි බිංදු ඉර එළියට වාශ්ප වෙලා යනව වගේ දුක් බර මුහුණු එයාලටත් හොරෙන් යන්න ගිහින් තිබුනා. සින්දු කියන්න නටන්න පොඩිත්තෝ හැම කෙනෙක්ම එක වගේ හැකියාව පෙන්නුවා.

රාජකාරිය දේව කාරිය වගේ සලකපු අපේ කට්ටියත් පාසල් යන පුංචි ළමයි වගේ පොඩිත්තන් එක්ක විනෝද වුනා. ජීවිතේ බොහෝ දේ අහිමිවී ගියත් උපන් හැකියාවන් දෝතින් ‍රැගෙනවිත් තිබුනු නිසා වෙන්දෝ පුංචි යාළුවන්ගේ හපන්කම් අපි හැම කෙනෙකුගෙම ඇහැට කඳුලක් ගෙන ආවා.

තෑගි ගොඩක් එක්ක අවුරුද්ද පුරාවටම වගේම මුළු ජීවිතයටම සතුටත් එයාලට දීලා එන්න ඕනේ කියන අදහස ඇපේ කට්ටිය අතරේ තිබුනා.  1 වෙනිදාව තමන් වෙනුවෙන් ගෙදර අය වෙනුවෙන් කැප කිරීම පසෙක දාලා ඔවුන් මේ පොඩිත්තන්ගේ සතුට වෙනුවෙන් වු සහභාගීත්වය, මහන්සිය සැබවින්ම ප්‍රශංසනීයයි. තුශානිට ඒ ගැන තියෙන්නේ වචන වලින් විස්තර කරන්න බැරි තරම් සතුටක්. 

ඒ ආශිර්වාදය අවුරුද්ද පුරාවටම අපේ ජීවිත වලටත් ලැබේවා කියක පැතුම ළමා නිවාසයෙන් නික්මෙන වෙලාවේ පොඩිත්තන්ගේ හිත් වල අපි වෙනුවෙන් තිබුනා...