සත්තකයි දැනුනේ නෑ...

හිමිදිරි පාන්දර හිරු කිරණට පවුරු බැඳ
ගොම්මන් අඳුර විත් වෙලාගෙන අහස් කුස
මොකක්දෝ කියන්නට සැරසුනත්
තේරුම් ගන්න නිනව්වක් නැතිවුනා...

අතොරක් නැතිව ඇදහැලෙන වැහි බිංදු
වේදනාබර කඳුළු ගඟුලක්ම වෙයි කියලා
සැඩ සුළං ගත පුරා දැවටෙමින් පැවසුවත්
ඒ හඬට කන් දෙන්න කාටවත් හිතුනේ නෑ...

තේ දළු කහට වැහෙන්න පාට කල නියපොතු
අත් දෙකේ පාළු මැකි සිහින් වීදුරු වළලු
දිගට ගෙතු කොන්ඩේ ගැසු පිච්ච මල් වැල් එක්ක
දළු කූඩේ අතට ගත්තේ වෙනද වගේ පුරුද්දට... 

දෙවොල අභියස දෙ අත් නලලට අරන්
පිහිට පැතුමුත් දෙනෙත් අඩවන් කරන්
ලොව දකින්නට දෙනෙත් හැර යලි

නොම වේය යැයි හිතුවේ නෑ හීනෙකින් වත්... 

බලාපොරොත්තු මතට පනිමින් එකින් එක
වැසුනු දෙනෙතින් සිහින දහසක් දු‍ටු නිසා
අවසාන හුස්ම පොද පස් අතරේ හිරවෙලා
ඉවත යන බවක් සත්තකයි දැනුනේ නෑ...