78. කරාබු ...

" අම්මා.... බලන්න මේ කරාබු දෙක ලස්සනයිද කියලා... "

අපේ අම්මට මම නිතරම කරන කරදර වලින් එකක් තමයි ඒ. වැරදිලාවත් මල්ලිගෙන් හරි, නැත්තම් ඔෆිස් එකේ එක්කෙනෙක්ගෙන්, එහෙමත් නැත්තම් යාළුවෙක්ගෙන් හරි අහන්නේ නැතුව අම්මගෙන්ම එහෙම අහන්නේ හරිම හරි උත්තරේ මට ගන්න ඕනේ නිසයි. ලස්සන වුනත් මල්ලි කොහොමත් කියන්නේ කැතයි කියලා. එතකොට යාළුවෝ , ඔෆිස් එකේ අය, කැත වුනත් කියන්නේ ලස්සනයි කියලා. ඉතින් එහෙම බෑනේ... ඒ නිසා ඒ අයගෙන් අහලා වැඩක් නෑ. අම්ම තමයි හරියටම කියන්නේ ලස්සනයිද නැද්ද කියලා. කරන කියන දේක වුනත් අඩුපාඩු කියන්නෙත්, හොඳයි නම් හොඳයි කියන්නෙත් ඉතින් අම්මාම තමයි.

මම කලිනුත් කියලා තියෙනවනේ තුශානිට තොරොම්බල් ජාති ගොඩක් තියෙනවා කියලා. ඉතින් ඔය මාල, වලලු අතරේ කරාබුත් සෑහෙන ප්‍රමාණයක් තියෙනවා. 

හෝව්... හෝව්... මම දන්නවා දැන් ඕගොල්ලෝ හිතන දේ. " තුශානි ඔය කරාබු ටික කොහේ තියලා තියෙනවා ඇතිද කියලා නේද ? "

හ්ම්... ඉන්නකෝ කියන්න ඒ ටික තියෙන්නේ ඩ්‍රසින් ටේබල් එකේ උඩම ලාච්චුවේ රෝස පාට පෙට්ටියක දාලා.  

හි..හි.. ඔයාලා තියෙන තැන දැනගත්තට වැඩක් නෑ. මොකද ඒවා හුඟක් වටින  රත්තරන් ඒවා නෙවෙයි නිසා. රත්තරන් හරි එහෙමත් නැත්තම් වෙන වටින දේවල් වලින් හදපු කරාබු එහෙම තිබුනා නම් තියෙන තැන මම එහෙමත් කියනවද.  

ඒවා ඔක්කොම සාරි වල , ඇඳුම් වල පාටට හරියන්න ගත්තු එක එක මෝස්තරයට තියෙන, ගල් අල්ලපු, ප්ලාස්ටික්, වීදුරු වගේ දේවල් වලින් හදපු ඒ තරම් ලොකු වටිනාකමක් නැති කරාබු.  

දන්නවද... තුශානිට මුලින්ම කරාබු දෙකක් ගෙනැත් දීලා තියෙන්නේ තුශානිගේ සීයා. ඒ වෙනකොට තුශානිට කරාබු දාන්න කණ විදලා වත් තිබුනේ නෑලු. කණ විදිනකොට මට රිදිලා හුඟක් අඬයි කියලා අම්මා මාව ඩොක්ට ගාවට ගෙනියන්න බෑ කිය කියලු ඒ දවස් වල ඉඳලා තියෙන්නේ. 

ඉතින් ඊට පස්සේ අම්මයි, තාත්තයි, ආච්චියි, සීයයි හතර දෙනාම ඩොක්ටර් ගාවට ගිහින් ආච්චි මාව උකුල උඩ තියාගෙන හිටිලු ඩොක්ටර් කණ විදලා කරාබු දානකන්. සීයා තමයි මාව අල්ලගෙන ඉඳලා තියෙන්නේ. මම අඬනකොට අම්මත් අඬන නිසා තාත්තා අම්ම ගාවට වෙලා ටිකක් එහායින් කරාබු දාන විදිහ බලාගෙන හිටියලු.  මම අම්මගෙන් කරාබු වල ලස්සන අහනකොට ඕක ආච්චි නිතර කියන කතාවක්. 

කොහොමත් අදටත් මම අඬනවා බලාගෙන ඉන්න අම්මට හුඟක් අමාරුයි. අඩුම තරමේ මම මොනාහරි දේකට ඇඬුවා කියලා කවුරුහරි කියනවා ඇහුනත් එයාගේ ඇස් වලට කඳුළු පිරෙනවා. අම්මලා මහමෙරක් තරමට දුක් කරදර ඉහිලුවත් ළමයින්ගේ සමහර පුංචි පුංචි දේවල් දකිනකොට ඇස් වල කඳුළු පුරව ගන්නේ මුළු හදවතින්ම උතුරලා යන අසීමිත ආදරය නිසා කියලයි මට හිතෙන්නේ. ඒ ආදරය හරිම පුදුමාකාරයි.

ඉතින් එදා දාපු ලස්සන පුංචි කරාබු දෙක අදටත් තුශානි අරන් තියලා තියෙනවා ඒ සොඳුරු මතක ටිකත් එක්කම බොහොම පරිස්සමින්. 

මට රිදෙනවා කියලා දැන දැනත්, මම අඬන බව දැන දැනත් හිත හදාගෙන මගේ කණ විදලා කරාබු දාන්න දීලා තියෙන්නේ, කවදාහරි මම ලොකු වෙලා ලස්සන කරාබු දාලා මේ වගේ හැඩ බලයි කියලා අම්මට එදා හිතුන නිසා කියලා අම්ම සමහර වෙලාවට මට කියනවා. 

ඒ වගේම මට රිදෙයි මම අඬයි කියලා එදා එහෙම නොකර හිටියා නම් මම අද දුක් වෙයි නේද කියලත් මගෙන් අහනවා මාව පුංචි කාලේ ලස්සන කලේ නෑ කියලා.  

අම්ම කියන කතාව හරි.. ඔව්..  පුංචි කාලේ මට හිතෙන්න ඇති මෙයාලා මට ආදරේ නැති නිසාද මට මේ රිද්දලා කරාබු දාන්නේ කියලා. ඒත් ඉතින් එදා ඇඬුවට එහෙම නොකර කණ නොවිද තිබුනා නම් අද මට හුඟක් දුක හිතෙයි පුංචි කාලේ ලස්සන කරාබුදාලා නෑ නේද කියලා.

සමහර වෙලාවට ටිකක් කල්පනා කරනකොට හිතෙනවා එදා අම්මා හිතපු විදිහටම සමහර දේවල් ගැන අපිටත් හිතන්න අවස්ථා එනවා නේද කියලා. 

ඒ කිව්වේ අපිටත් සමහර වෙලාවට තව කෙනෙක්ට හුඟක් දුක හිතෙන දෙයක්, හිත රිදෙන දෙයක් කරන්න වෙනවා පස්සේ කාලේක ඒ කෙනාටම වෙන යහපතක් ගැන හිතලා. හරියටම මේ කරාබු දාන සිද්ධිය වගේම.

ම්... ඇයි එහෙම කරන්නේ කියලා මුලින් දුක හිතුනත් ටික කාලේකට පස්සේ එහෙම කරපු එක හොඳයි නේද කියලා හිතෙන වෙලාවල්. ඔව්.. එහෙම අවස්ථාවල් අපි හැම කෙනෙක්ගේම ජීවිත වල තියෙනවා.

කියන්න බලන්න මොකද හිතන්නේ ? ඔයාලත් ඒවගේ අවස්ථා වලට මුහුණ දීලා ඇති නේද ?