93. මේ එයාමද ?

" රයන්... ඔයා ගියහම මට හරිම පාළුයි... පරිස්සමින් ගිහින් ඉක්මනට එන්න... මම ඔයා එනකන් බලාගෙන ඉන්නවා...  "

ගියපාර මුහුදු ගමන පිටත් වෙන්න නැවට නගින්න කලින් මරියා රයන්ගේ පපුවට තුරුළු වෙලා මුමුණනකොට රයන් හිටියේ, හඳ ගාවින්ම දීප්තිමත්ව අහසේ පායලා තිබුණු පහන් තරුව දිහා බලාගෙන. හුලඟේ දඟ කරන මරියාගේ තඹ පාට කෙහෙ රැළි විටින් විට රයන්ගේ මූණ පුරා දැවටෙමින් ඊට බාදා කලත් රයන් ඒ ගැන කිසිම සැලකිල්ලක් දැක්වුවේ නෑ.

එදත් අද වගේම කළු පාට රෙද්දකට පොරි ඉහලා වගේ පුංචි පුංචි තරු කැට පිරිවරාගෙන පහන් තරුව හඳට විතරක් දෙවෙනිව කළුවර අහස එළිය කලා. පුංචි පුංචි වතුර කැටිති බරටම උස්සගෙන, ඒ හුලඟම අදත් ඒ මේ අත හැමුවත් ඒ හුලඟ එක්ක දඟ කරන තඹපාට කෙහෙ රැලි අද රයන්ට දකින්න තිබුනේ නෑ. පපුවට තුරුළුවෙලා මුමුණපු ඒ ආදර වදන්, දෙසවනේ ගැටෙන්න අද රයන්ව හොයාගෙන ආවේ නෑ.

නැවේ කුඹ ගහ ලඟ නැව් තට්ටුවේ වැටට හේත්තුවෙලා ඈත අහස දිහා බලනකොට දැකපු පහන් තරුව නිසා, රයන් මීට අවුරුදු ගානකට ඉස්සර අතීතෙ, ඒ ලස්සන දවසට ගියේ නොදැනුවත්වමයි.

හ්ම්...  ඒ මරියා ජීවතුන් අතර ඉන්දෙද්දී ආපු අන්තිම මුහුදු ගමන.

රයන් මුහුදු ගිහින් මහ රළ පෙල එක්ක හැප්පිලා දිනලා ආපහු ගොඩට එනකොට, රයන්ට පැරදුනු මහ රළ පෙල මරියා එක්ක රයන්ගේ පුංචි පැල් කෝටේ  අරන් ගිහින් ඒකේ වාඩු ගනියි කියලා රයන් නිකමට වත් හිතාගෙන  හිටියේ නෑ.

ඒත් එදා ඒ මහ රළ පෙල, රයන් මුළු ලෝකෙටම වඩා ආදරය කරපු මරියාව, ආපහු දකින්නවත් නොලැබෙන විදිහට පස් අතරේ හංගන්න සමත් වෙලා තිබුනා.

" සුනාමියට අහුවුනු හැමෝම රජයෙන් ආදාහනය කලා රයන්... මුහුදු ගිය ඔයාලා ගැනත් තොරතුරක් තිබ්බේ නෑනේ පණිවිඩයක් දෙන්නවත්.... ඔහොම තමයි ජීවිතේ කියන්නේ... අපි බලාපොරොත්තු නොවෙන දේවල් නේ වෙන්නේ. හිත හදා ගන්න බලන්න ... " 

පල්ලියේ පූජක තුමා රයන්ව අස්වසපු විදිහ තාමත් රයන්ගේ කන් වල රැව පිලි රැව් දෙනවා වගේ දැනෙන්න පටන් ගත්තා.

 ***

අදත් වෙනදා වගේ වැඩ ටික හමාර කරලා බටනලාවත් අතට අරගෙන මුහුදු හුලං වදින්න රයන් ටිකක් එලියට ආවේ, ගොඩබිමක සේයාවක් වත් පේන්න නැති මේ මහ මුහුදත්, හඳත් එක්ක තරු කැට පිරි වරාගෙන ඉන්න ආකාසෙත් දිහා බලාගෙන හෝරාවක් දෙකක් තනි වෙන්න ඕනේ වුන නිසයි. 

උදේ ඉඳලා එකම යකඩ ගොඩක් වෙච්ච මේ නැවේ ඉහළ පහළ ගිහින් එක දිගට වැඩ කරලා ඒ වෙනකොට රයන් හිටියේ තැලිච්ච යකඩයක් තරමටම මහන්සියෙන් මිරිකෙමින්. ඒ මහන්සිය ටිකකට හරි නිවාගනිමින් දුකටත් සැපටත් මෙතුවක් කල් ලඟ හිටිය මහ මුහුදට තමන්ගේ දුක කියන්නයි, රයන් බටනලාවත් අරගෙන හැමදාම නැවේ කුඹ ගහ යටට ආවේ.

පෙඳ පාසි වල සුවඳත් තවරගෙන හමාගෙන ආව සීතල හුලඟට ඇඟ හිරිගඩු පිපිලා, ඇඟලි හිරි වැටුනත් පුරුද්දට වගේ බට නලාවට ඇඟිලි යනකොට මරියා ආසම කරපු ගීයක් මුහුදු හුලඟට එකතු වුනා.

" ඔව්... මරියා ඒ ගීතෙට හුඟක් ආස කලා. ... "

එක අතක් එයාගේ කම්මුලට තියාගෙන අනිත් අතේ ඇඟලි ගීතයේ තාලයට නටව නටව එයාගේ ලස්සන කට හඬින් ඒ ගීය මුමුණපු හැටි හරියට සුප්‍රසිද්ධ චිත්‍ර ශිල්පියෙක් වර්ණ ගන්වපු චිත්‍රයක් වගේ මගේ ඉස්සරහ පේන්න තිබුනත් ඒ හැම දෙයක්ම එක ඇහිපිල්ලමක් ගහන පරක්කුවට බොඳ වෙලා ගියා.

*** 

" මොනවා.... මේ එයාගේ කට හඬ.. ඔව්.. මේ නම් එයාමයි... "

බට නලා සද්දෙත් එක්ක අහුනු ඒ හඬ නිසා රයන් ටිකක් නොසන්සුන් වුනා. 

" මරියා ... මරියා... ඔයා කොහෙද .... එන්න මරියා.. ඉන්න තැනකින් ඉක්මනටම මගේ ලඟට එන්න... "

රයන් එක දිගට මුහුදු ඝෝසාව පරද්දවමින් පිස්සුවෙන් වගේ කෑ ගැහුවා...

" නෑ... ඒත් එහෙම වෙන්න බෑ... මරියා මාව දාලා ගියා... ඔව්... එයා මාව දාලා යනම යන්න ගියා..."  
 
රයන් නැව් තට්ටුවේ වැටට පිට දීලා වාඩි වෙලා ආපහු බට නලාව අතට ගත්තා. හිතේ ඇතිවුනු කැලඹිල්ලත් එක්ක ඒ වෙලාවේ ගීයක් වයන්න කොහෙත්ම උවමනාව නොතිබ්බත් මරියගේ කටහඬ ආපහු ආපහු හීනයක් විදිහට හරි අහන්න ඕනේ කියලා රයන්ගේ හිත දිගින් දිගටම කියන්න පටන් ගත්තා.

ඒ නිසාම රයන් ආපහු මරියා ආසම කරපු ගීතයට හිතේ තිබුනු දුකත් මුසු කරලා මුහුදු හුලඟට එකතු කලා.

ගතවුනේ යෝධ තල්මහෙක් වතුරෙන් උඩට පැනලා ආපහු මුහුදු පතුලට යන්න ගතවෙන කාලයටත් වඩා අඩු කාලයක්. ආයෙමත් අර ගී මිමුනුම රයන්ගේ දෙසවන් අතරින් රිංගලා හිත ඇතුලට එබිකම් කරන්න පටන් ගත්තා.  

" මේ නම් එයාමයි... "

 රයන් එකපාරටම නැගිටලා ඒ හඬ එන ඉසව්ව විපරම් කරන්න ගත්තා. 

සාගෙරේ මැද තනිවුනු නව්කාවේ මුහුදු හුලඟට පෙම් බැන්ද එකම කෙනා වුනේ රයන් විතරමයි... ඒ නිසාම ඔහු හැර රෑ අහස යට නැව් තට්ටුවේ වෙන කෙනෙක් නොඉන්න බව රයන් හොඳාකාරවම දැනගෙන හිටියා.  කැබින් ඇතුලට වෙලා සුව නින්දේ පසුවන තම සගයන් මේ වෙනකොටත් ඔවුන්ගේ බිරින්දෑවරු දරු මල්ලෝ ලඟට හීන පාර දිගේ ගිහින් ඉන්න වෙලාව.

නැව හැර, මේ නිම්වල්ලු නොපෙනෙන මහ සාගරය මැද පේන්න තිබුනු එකම දේ වුනේ නැවට ටිකක් එපිටින් තිබුනු එකම එක පුංචි දූපතක් විතරයි. 

~ මතු සම්බන්ධයි ~