ඔපීසියේ රස කතා - (3)

ඔපීසියේ රස කතා කියන්න ගත්තත් මේ වෙනකන් කියන්න පුළුවන් වුනේ බොහොම කීපයක් විතරයිනේ. ඔය පහලින් තියෙන්නේ කියපු ඒවා..

ඔපීසියේ රස කතා - (1)

ඔපීසියේ රස කතා - (2)

ඉතින් අවුරුද්ද ඉවර වෙන්න කලින් ඔපීසිය ගැන තව කතාවක් කියන්න ඕනේ කියලා හිතුන නිසයි අද මේ පෝස්ට් එක ලියන්න ගත්තේ...

ඒත් ඉතින් රස කතාවක් කිව්වට රස කෑම ගැන තමයි මේ කියන්න යන්නේ.. ඔව් ඔව්.. මහන්සිවෙලා කෙට්ටු කරගන්න හැදුවට බතල ශරීරයකට උරුමකම් කියන්න හේතු වෙන කෑම ගැන තමයි කියන්න යන්නේ.. හි.. හි... :-)

ඔපීසියේ කෑම කියලා විශේෂයෙන් කිව්වේ උදේ පාන්දර නැගිටලා කෑම එකක් හදාගෙන ඔපීසියට අරගෙන එන්න කරදර වෙන්න අපේ ඔපීසියේ අයට ඕනේ නැති නිසා. උදේට දවල්ට වගේම රෑ වෙනකන් වැඩ කරනව නම් රෑටත් කෑම ඔපීසියෙන්ම අපිට ලැබෙනවා. ඒත් ඉතින් ඒ චාන්ස් එක අපි වගේ අයට ලැබුනට, අපේ පවුල් පන්සල් වෙච්චි ඈයොන්ට නම් ඒ චාන්ස් එක ලැබෙන්නේ නෑ. මොකද ගෙදර ඉන්න අනිත් අයට කන්න බොන්න උදේ පාන්දර නැගිටලා කෑම හදන්න වෙනවනේ. කොහොමින් කොහොම හරි ඒකෙන් අපිට තවත් චාන්ස් එකක් ලැබෙනවා. ඒ තමයි ඒයාලා ගෙදර උයන එක එක ජාතිවල කෑම රස විඳීමේ අවස්ථාව නොමිලේම අපිට උදාවීම.

ඉතින් කුකුළත් අතේ අරගෙන උදේ පාන්දරම ඔපීසියට එන අපේ ඈයොන්ගේ පළවෙනි රාජකාරිය වෙන්නේ අර ඉස්සර රජ්ජුරුවෝ උදේට එක එක වර්ගයේ රාජ භෝජන අනුභව කලා වගේ උදේ කෑම වේල ගන්න එක. බුෆේ එකෙන් ඔපීසියේ කෑම බෙදාගෙන අපිටම වෙන්වූනු කෑම මේසේක තමයි කට්ටිය උදේට මුණ ගැහෙන්නේ. අපිටම වෙන්වුනු කෑම මේසයක් කිව්වේ නොදන්න අලුත් කෙනෙක් හැර වෙන කිසිම කෙනෙක් අපේ මේසේ වාඩි නොවෙන හින්දා. හරියට මේසේ අපිටම ලියලා දීලා වගේ. හි..හි.. 

වෙන අය කවුරුත් එන්නේ නැති නිසා අපේ කට්ටිය කිසිම කරදරයක් නැතුව සුපුරුදු විදිහට ගෙදරින් ගේන කෙසෙල් කොල වල ඔතපු ලොකු ලොකු බත් මුල්, කිරිබත්, අල, බතල, කඩල, කවුපි වගේ දේවල් අතින් කටින් අරගෙන මේසේ වටේට වාඩි වෙනවා. හැබැයි ඉතින් අපේ මේසේ වාඩි නොවුනට අහල පහල මේස වල වාඩි වෙලා ඉන්න අනික් ඩිවිෂන් වල අයගේ උකුසු ඇස් නම් ගේන කෑම වල සුවඳට පැටලිලා අපේ මේසේ පැත්තට එන විදිහ නිකමට හරි වට පිට බැලුවොත් දැක ගන්න පුළුවන් වෙන නිසා වැරදිලාවත් වටපිට බලන්න නම් අපි යන්නේ නෑ..හි..හි..

ඉතින් ඔන්න ඔය විදිහට දවසක් කට්ටියම රජ බොජුන් අනුභව කරලා තම තමන්ගේ රාජකාරී වල යෙදිලා ඉන්නකොට හදිස්සියේම අපේ එක්කෙනෙක්ට හමේ අසාත්මිකතාවයක් ඇති වුනා. තේරෙන  බාසාවෙන් කියනව නම් අතේ ටිකක් ලොකු පළු වගයක් ඇවිත් තිබුනා. ඒක ඉතින් ඒ තරම්ම දෙයක් නෙවෙයි නිසා ඒ ගැන කාගේවත් විශේෂ අවධානයක් තිබුනේ නෑ. අතේ පළු ආපු එකෙනා අයතනයේ වෛද්‍ය මධ්‍යස්ථානෙට ගියා ඒකට මොනාහරි බෙහෙතක් ගන්න. 

"බලන්ඩකෝ හරිම වැඩේ වුනේ..." මෙන්න ටික වෙලාවකින් එයා එනවා හිනා වෙවී. 

"ඇයි මොකද වුනේ ? දොස්තර මොනාද කිව්වේ ? බෙහෙත් ගත්තද ? දොස්තර නැත්ද ? එක එක්කෙනාගෙන් එක එක ප්‍රශ්ණ. 

" හපොයි ප්‍රශ්න පත්තරයක් අහන්නේ නැතුව චුට්ටක් ඉන්නකෝ කියන්න. "

" හරි හරි කියන්නකෝ. "

" දොස්තර මගෙන් අහුවා උදේට මොනාද කෑවේ කියලා. කාපු ජාති ඔක්කොම දොස්තරට කියන්නයැ.. හි..හි..  මං ඉතින් මොනාද කියන්නේ කියලා කල්පනා කර කර ඉන්නකොට මෙන්න දොස්තර මට බනිනවා උදේට කාපු දේ වත් මතක නෑ නේද කියලා. 

මං ඉතින් " නෑ ඩොක්ටර්.. මේ.. " කියනකොටම මෙන්න එයා බෙහෙත් ටිකත් ලියලා දීලා මට කියනවා .

" මීට පස්සේ වත් අඩුම තරමේ කන බොන දේවල් ගැනවත් අවදානෙන් ඉන්න කරන කියන වැඩ ගැන කෙසේ වෙතත්. ඔය රෑෂ් එක හුඟක් වෙලාවට කාපු කෑමක් නිසා වෙන්න පුළුවන්. හරියටම කියන්න තිබුනා හේතුවා අඩු තරමේ කාපු කෑමවත් මතක තිබුනා නම් ." කියලා 

මට මාර ලැජ්ජාව. ඩොක්ට මං ගැන මොනා හිතුවද දන්නේ නෑ... මොනා කරන්නද ඉතින් මමත් හිනා වෙලා බෙහෙත් ටිකත් අරගෙන ආවා ...

හෙට ඉඳලා එහෙනම් එක එක කෑම ජාති කන්නේ නැතුව එක ජාතියක් විතරක් කන්න. ඔයාගේ ටික අපිට වුනත් කන්න බැරියැයි නේද ..

"ඔව් ඔව් ඔය හෙට කියන දවස අපු දවසේ ඉඳලා මම එහෙම කරනවා එතකල් ඉන්නකෝ" කියලා එළුවෙක් වගේ කියලා පුරුද්ද නම් අත ඇරියේ නෑ අද වෙනකන්ම.  :-)